jueves, 31 de julio de 2008

domingo, 27 de julio de 2008

MI, TU, SU... MELANCOLÍA



Ya se le está pasando, pero hay que ver cómo se pone cuando se enfada con el mundo, cuando se enfurruña con las nubes, cuando rebufa contra las sombras, cuando se encapricha de la soledad, cuando rehúye las voces, cuando quiere y no puede, cuando únicamente desea dormir, cuando se encierra en su torre de cristal, cuando hace que no está cuando la llamas, cuando hace como que nada va con ella... por todo eso y más, has de entender su melancolía; solo así podrás quererla, un poquito.


-------------------------------------------------------------

MIÑA, TÚA, SÚA... SAUDADE
Xa lle está a pasar, pero hai que ver como se pon cando se enfada co mundo, cando se enfurruña coas nubes, cando rebufa contra as sombras, cando se encapricha da soidade, cando foxe das voces, cando quere e non pode, cando unicamente desexa durmir, cando se pecha na súa torre de cristal, cando fai que non está cando a chamas, cando fai como que nada vai con ela... por todo iso e máis, has de entender a súa saudade; só así poderás querela, un anaquiño.

lunes, 21 de julio de 2008

LA FRAGILIDAD

El cuerpo se avería, qué se le va a hacer: defecto de fábrica, uso/abuso de la maquinaria, la puñetera vejez... mil cosas, así es la vida (y su antónimo). El caso es contarlo, añadir la experiencia a la lista de batallitas y asumir nuestra fragilidad. Me asusta la dependencia, no tanto por quien la padece, sino por quien se convierte de una forma permanente o puntual en el punto de apoyo de esa persona que se ha vuelto indefensa, vulnerable, en una víctima involuntaria de sí misma. No confíes en tu corpulencia, porque puedes tener la autonomía de un recién nacido. Dosifica tu fortaleza, la necesitarás para no sucumbir al desaliento. No pierdas la perspectiva de la realidad pero sueña despierto, con tal de abstraerte de la asepsia, la frialdad, el ambiente hospitalario que todo lo impregna. Y suma años a tu carnet de identidad.

-----------------------------------------------------------

A FRAXILIDADE
O corpo avaríase, que se lle vai facer: defecto de fábrica, uso/abuso da maquinaria, a maldita vellez... mil cousas, así é a a vida (e o seu antónimo). O caso é contalo, engadir a experiencia á lista de batalliñas e asumir a nosa fraxilidade. Asústame a dependencia, non tanto por quen a padece, senón por quen se converte dun xeito permanente ou puntual no punto de apoio desa persoa que se volveu indefensa, vulnerable, nunha vítima involuntaria de si mesma. Non confíes na túa corpulencia, porque podes ter a autonomía dun recén nacido. Dosifica a túa fortaleza, precisarala para non sucumbir ao desalento. Non perdas a perspectiva da realidad pero soña esperto, con tal de abstraerte da asepsia, a frialdade, eo ambiente hospitalario que todo o impregna. E suma anos ao teu carnet de identidade.

lunes, 14 de julio de 2008

PACIENTES DE ALTOS VUELOS

Lo que Gabriel y Teo vayan a ser de mayores no lo sé yo. Gabriel podría ser filósofo. Sentado en una silla de ruedas, junto a sus abuelos, con esos mofletes que dan ganas de pellizcar, se mostraba reservado y observador. ¿Le habría comido la lengua el gato?, le dije. Sonrió. A Teo le rodeaban sus padres, le dedicaban miradas y mimos. Teo podría ser mecánico. Desenrolló la foto sobre sus piernas con una destreza asombrosa y con el brazo que no tenía sujeto a los sueros y los antibióticos empezó a señalar los aviones, mientras balbuceaba instrucciones en esa lengua ininteligible que solo hablan los niños de dos años.

“¿De qué se hacen los aviones?” Explicación de parvulario. “¿Cómo se aterriza?”. Con mucho cuidado, pienso yo. “¿Por qué siempre váis siempre de azul?” Carcajada general... Su curiosidad es infinita, su ingenio inagotable; con el dedo índice apuntando, cada cual a lo más alto que podía, hasta el más audaz de los pilotos de la Patrulla Águila, que les visitó en el Hospital Xeral de Vigo, podría verse en serios apuros. “Mayday, mayday, bombardeo de preguntas a discreción, iniciamos maniobra de evasión...”
--------------------------------------------------------------
PACIENTES DE ALTOS VOOS
O que Gabriel e Teo vaian ser de maiores non o sei eu. Gabriel podería ser filósofo. Sentado nunha cadeira de rodas, a carón dos seus avós, con eses mofletes que dan ganas de peliscar, amosábase reservado e observador. Comeríalle a lingua o gato?, pregunteille. Sorriu. A Teo rodeábano os seus pais, adicábanlle olladas e mimos. Teo podería ser mecánico. Despregou a foto sobre as pernas cunha destreza asombrosa e co brazo que non tiña suxeito aos soros e os antibióticos empezou a sinalar os avións, mentras balbuceaba instruccións nesa lingua inintelixible que só falan os nenos de dous aniños.
“De que se fan os avións?” Explicación de parvulario. “Como se aterra?”. Con moito coidado, penso eu instintivamente. “Por que sempre ides de azul?” Gargallada xeral... A súa curiosidade é infinita, o seu enxeño inesgotable; co dedo índice apuntando, cada cal ao máis alto que podía, ata o máis audaz dos pilotos da Patrulla Águia, que os visitou no Hospital Xeral de Vigo, podería verse en serios apuros. “Mayday, mayday, bombardeo de preguntas a discreción, iniciamos manobra de evasión...”
(Imaxe: Óscar Vázquez, La Voz de Galicia)

lunes, 7 de julio de 2008

NUESTRO WIMBLEDON DE CADA DÍA

¿Quién no ha tenido un día extenuante? ¿De acabar tirado panza arriba al estilo Rafa Nadal? ¿Que la hierba de Wimbledon nos queda a desmano? La sustituimos en su defecto por la alfombra del recibidor, la superficie baldosada que tengamos más cerca o el socorrido sofá de trote. Un lunes es un lunes...

No haremos la clase de Historia que ha hecho el jovenzuelo, cuya cuenta corriente de 17 millones de euros no alcanzaríamos buena parte de los demás mortales ni viviendo tres vidas seguidas. Nadie -como Manolo Santana hace 42 años en el All England Club- habría esperado a que levantemos el trofeo de campeón. Nadie -ni Rod Laver ni Bjorn Borg- habría esperado ni mucho menos a que levantemos ese trofeo después de haber ganado el mismo año en Roland Garros.

No haremos la clase de locuras que nos movilizó en masa cuando la Selección logró la Eurocopa. Total, qué son cinco horas frente a 90 (y pocos) minutos. Total, qué son nuestras ocho horas de jornada laboral. ¿Quién dijo ocho?

--------------------------------------------------------------

O NOSO WIMBLEDON DE CADA DÍA
Quen non tivo un día extenuante? De rematar tirado co bandullo cara arriba ao estilo Rafa Nadal? Que a herba de Wimbledon nos queda a desmán? Substituímola no seu defecto pola alfombra do recibidor, a superficie baldosada que teñamos máis preto ou o socorrido sofá de trote. Un luns é un luns...
Non faremos a clase de Historia que fixo o rapazolo, cunha conta corrente de 17 millóns de euros que non alcanzariamos boa parte dos demais mortais nen vivindo tres vidas seguidas. Ninguén -como Manolo Santana hai 42 anos no All England Club- tería agardado a que levantemos o trofeo de campeón. Ninguén -nen Rod Laver nen Bjorn Borg- tería agardado nen moito menos a que levantemos ese trofeo logo de ter gañado o mesmo ano en Roland Garros.
Non faremos a clase de tolerías que nos movilizaron en masa cando a Selección logrou a Eurocopa. Total, que son cinco horas fronte a 90 (e poucos) minutos. Total, que son as nosas oito horas de xornada laboral. Quen dixo oito?

martes, 1 de julio de 2008

UNA DE FÚTBOL

Dicen que no se habla de otra cosa. Doy fe de que hay multitud de temas de conversación estos días ajenos al fútbol, aunque resulta difícil abstraerse a la pasión colectiva que ha despertado la selección tras su ¿inesperado? ¡anhelado! triunfo en la Eurocopa. Uno está en su perfecto derecho de impermeabilizarse ante esta marea pasajera de cánticos, celebraciones y banderas al viento. Pero tampoco se va a resquebrajar la escala de valores de nadie por dejarse contagiar por esa emoción, efímera y trivial, por el nulo efecto que causa sobre la vida del común de los mortales que habitamos a este lado del mapa.

-No te perderías el partido...
-Sólo pude soportar el tiempo de descuento.
-No tendrías uñas suficientes para los 90 minutos previos, pero es la parte más deseada, justo cuando el árbitro pita el final y llega la alegría que se llevaba esperando durante 44 años.
-Cuántas tallas habréis engordado los forofos...
-Daba muy buena impresión esta selección y el contraste con el entrenador más viejo de la Eurocopa hacía presagiar algo bueno.
-Tanta gente esperando que España diera la campanada, como para fallar.
-Siempre se decía que España lo único que hacía era animar las competiciones pero que nunca daría el salto definitivo, pues ya tocaba callar bocas.
-Lo de aficionado habría que ponerlo entonces en negrita, cursiva y subrayado
-Uno entre 46 millones de españolitos, y hay más cosas además del fútbol, pero al menos... ¡¡¡Pudimossss!!! Y mientras más de uno se olvida de la desaceleración. Pero bueno, mujer, ¿no te cansas de hablar de fútbol?
-¿?

---------------------------------------------------------------

UNHA DE FÚTBOL
Din que no se fala doutra cousa. Dou fe de que hai multitude de temas de conversación estes días alleos ao fútbol, aínda que resulta difícil abstraerse á paixón colectiva que espertou a selección tralo seu ¿inesperado? ¡anhelado! trunfo na Eurocopa. Un está no seu perfecto dereito de impermeabilizarse ante esta marea pasaxeira de cánticos, celebracións e banderas ao vento. Pero tampouco se vai crebar a escala de valores de ninguén por deixarse contaxiar por esa emoción, efímera e trivial, polo nulo efecto que causa sobre a vida do común dos mortais que habitamos a este lado do mapa.

-Non perderías o partido...
-Só puiden soportar o tempo de desconto.
-Non terías unllas abondo para os 90 minutos previos, pero é a parte máis desexada, xusto cando o árbitro pita o final e chega a ledicia que se levaba agardando durante 44 anos.
-Cantas tallas teredes engordado os forofos...
-Tiña moi boa impresión esta selección e o contraste co entrenador máis vello da Eurocopa facía presaxiar algo bo.
-Tanta xente agardando que España dera a campanada, como para fallar.
-Sempre se dicía que España o único que facía era animar as competicións pero que nunca daría o salto definitivo, pois xa tocaba calar bocas.
-O de siareiro entón habería que poñelo en negriña, cursiva e subraiado
-Un entre 46 millóns de españolitos, e hai máis cousas ademais do fútbol, pero polo menos... ¡¡¡Puidemosss!!! E mentres, máis dun esquece a desaceleración. Pero muller, non cansas de falar de fútbol?
-¿?