viernes, 27 de junio de 2008

SOLEDADES Y 'SAUDADES'


El viento de la Alcarria me sugiere una canción para despedir la semana. Lánguida y enérgica a la vez. Como una puesta de sol después de un día duro: mañana más y mejor, parece decir. Porque aparentemente dice cosas sin sentido, sin concordancia, palabras inconexas; pero no, en el fondo el mensaje es otro: mañana más y mejor, sin duda...

Now I'm disconnected. But the world is not so far.

Here we are. Now I'm lost and senseless.

And the world is torn apart.

(Ill Niño)
----------------------------------

SOEDADES E SAUDADES
O vento da Alcarria suxíreme unha canción para despedir a semana. Lánguida e enérxica á vez. Como un solpor logo dun día duro: mañá máis e mejor, parece dicir. Porque aparentemente di cousas sen sentido, sen concordancia, palabras inconexas; pero non, no fondo a mensaxe é estoutra: mañá máis e mellor, sen dúbida...

Now I'm disconnected.
But the world is not so far.

Here we are. Now I'm lost and senseless.

And the world is torn apart.

(Ill Niño)

viernes, 20 de junio de 2008

DE PERIODISTAS Y OTRAS HISTORIAS (II)

Son días para reflexionar en torno al ejercicio periodístico. Curioseo en el blog de Marcos San Luis, enfrascado en dudas existenciales: la paradoja de experimentar satisfacción profesional al informar de las desgracias ajenas. Y no me resisto a opinar...
Sea en el conflicto de los transportistas o en el de los armadores, sea cuando se padeció la marea negra del Prestige, los incendios de hace dos veranos, o las riadas posteriores... el acontecer diario es una montaña rusa en la que viajamos, con riesgos como el incidente del reportero de TVE en pleno directo (cuyas imágenes ya circulan por la red), pero también de vez en cuando con alguna que otra recompensa gratificante: tan solo por la satisfacción del trabajo cumplido, ya vale la pena, siempre que ese ejercicio se haga con libertad; si por encima se contribuye a visibilizar una situación injusta o a favorecer la solución de algún problema, mucho mejor. Somos ‘héroes’ o villanos, según para quien. Incluso dentro del propio gremio.

--------------------------------------------------------------

DE XORNALISTAS E OUTRAS HISTORIAS (II)
Son días para reflexionar en torno ao exercicio xornalístico. Curioseo no blog de Marcos San Luis, enfrascado en dudas existenciais: o paradoxo de experimentar satisfacción profesional ao informar das desgracias alleas. E non me resisto a opinar...
Sexa no conflicto dos transportistas ou no dos armadores, sexa cando se padeceu a marea negra do Prestige, os lumes de hai dous veráns, ou as riadas posteriores... o acontecer diario é unha montaña rusa na que viaxamos, con riscos coma o incidente do reporteiro en pleno directo (cuxas imaxes xa circulan pola rede), mais tamén de cando en vez con algunha que outra recompensa gratificante: tan só pola satisfacción do traballo cumprido, xa paga a pena, sempre que ese exercicio se faga con liberdade; se por riba se contribúe a visibilizar unha situación inxusta ou a favorecer a solución dalgún problema, canto mellor. Somos ‘heroes’ ou villanos, segundo para quen. Mesmo dentro do propio gremio.

jueves, 19 de junio de 2008

DE PERIODISTAS Y OTRAS HISTORIAS

Había mucha gente, ciertamente, gran poder de convocatoria el de esta Administración. La fotografía institucional desde luego es mucho más imponente que esta otra de cosecha propia: tomada la otra con un gran angular, el mar de cabezas es de una extensión considerable; en el centro, la figura mesiánica del Administrador, ante el perfil de los muros de un castillo. Gran puesta en escena para un auditorio formado en un 99,9% por personal femenino. Confieso que es delicado; todo un desafío de diplomacia escrita lo que viene por delante. Pero es que fueron más de 3000 mujeres participando en cursos de lo más peregrino -tai chi, arte floral, bisutería con abalorios ¿?¿?- y desde luego una comparsa luciendo atuendo vacuno, con cuernos de cartulina y moviendo el esqueleto al ritmo de una música machacona, no es el mejor ejemplo de la formación y el desarrollo personal. Sí al menos de la desinhibición y la antítesis al sentido del ridículo.

------------------------------------------------------------

DE XORNALISTAS E OUTRAS HISTORIAS
Había moita xente, certamente, gran poder de convocatoria o desta Administración. A fotografía institucional dende logo é moito máis impoñente que estoutra de colleita propia: tomada a outra cun gran angular, o mar de cabezas é dunha extensión considerable; no centro, a figura mesiánica do Administrador, ante o perfil dos muros dun castelo. Gran posta en escena para un auditorio formado nun 99,9% por persoal feminino. Confeso que é delicado; todo un desafío de diplomacia escrita o que vén por diante. Pero é que foron máis de 3000 mulleres participando en cursos do más peregrino -tai chi, arte floral, bisutería con abalorios ¿?¿?- e dende logo unha comparsa lucindo atuendo vacuno, con cornos de cartulina e movendo o esquelete ao ritmo dunha música machacona, non é o mellor exemplo da formación e do desenvolvemento persoal. Si, cando menos, da desinhibición e da antítese ao sentido do ridículo.

lunes, 16 de junio de 2008

OTRO FUTURO PARA LA RÍA

Un paso tras otro, recorremos un año más la distancia que nos separa hasta la fábrica de Ence. Entre la obligación y la devoción, me hago partícipe de un sentimiento colectivo: otro mañana para la ría. Las banderas eclipsan la vista de las chimeneas pidiendo el cierre del complejo antes de 2018. Para entonces vencería la concesión de los terrenos de dominio público marítimo-terrestre que la factoría lleva ocupando desde los años 60. La geografía de la marisma de Lourizán dista mucho de su aspecto original hace más de medio siglo: uno de los bancos marisqueros más fructíferos por su extensión y la calidad de sus aguas, en la desembocadura del río Lérez, cedió buena parte de su terreno para la elaboración de pasta de papel. Producción industrial y producción artesanal “conviven” en una especie de paradoja.
Palabras como ‘traslado’ o ‘reubicación’ son meros eufemismos que distorsionan un problema mucho más complejo, cuyas raíces se hunden en lo más profundo de la clase política y de cuyas ramas prende el reflejo de nuestra propia idiosincrasia: un querer y no poder, o un poder y no querer. Que Ence complete su ciclo productivo y que la riqueza que genere sirva de revulsivo para el precario tejido empresarial de esta Galicia verdeazulada es papel mojado mientras no se aborde con decisión y seriedad, a todos los niveles de implicación, un plan de viabilidad que suponga un futuro alternativo para la ría de Pontevedra.

---------------------------------------------------------

OUTRO FUTURO PARA A RÍA
Un paso tras outro, percorremos un ano máis a distancia que nos separa ata a fábrica de Ence. Entre a obrigación e a devoción, fágome partícipe dun sentimento colectivo: outro mañá para a ría. As bandeiras eclipsan a vista das chemineas pedindo o peche do complexo antes do 2018. Para daquela vencería a concesión dos terreos de dominio público marítimo-terrestre que a factoría leva ocupando dende os anos 60. A xeografía da marisma de Lourizán dista moito do seu aspecto orixinal hai máis de medio século: un dos bancos marisqueiros máis froitíferos pola súa extensión e pola calidade das súas augas, na desembocadura do río Lérez, cedeu boa parte do seu terreo para a elaboración de pasta de papel. Produción industrial e producción artesanal “conviven” nunha especie de paradoxo.
Palabras como ‘traslado’ ou ‘reubicación’ son meros eufemismos que distorsionan un problema moito máis complexo, cunhas raíces que chegan ata o máis fondo da clase política e cunhas pólas das que prende a nosa propia idiosincrasia: un querer e non poder, ou un poder e non querer. Que Ence complete o seu ciclo produtivo e que a riqueza que xenere sirva de revulsivo para o precario tecido empresarial desta Galicia verdeazulada é papel mollado mentres non se aborde con decisión e seriedade, a todos os niveles da súa implicación, un plan de viabilidade que supoña un futuro alternativo para a ría de Pontevedra.

miércoles, 11 de junio de 2008

NUEVAS LECTURAS

Regreso con un resfriado a cuestas y la maleta cargada de nuevas lecturas: versos y colores mexicanos, cuentos locos para momentos caóticos, letras parisinas de brillo plateado y música de juguete que he encontrado en las librerías del centro.
Entre los puestos del Retiro he buscado sin éxito unos libros de poesía argentinos, hechos a mano, con su camisa de cartón, su broche de metal y su cinta de hilo. Unos especimenes rústicos y originales que descubrí el año pasado; lástima no haberlos encontrado esta vez. A cambio, me entretengo en los cajones de cómic y añado a mi bolsa un ejemplar del mítico Capitán América.
De mi largo paseo por el pasillo de casetas instaladas como piezas de ajedrez era mi intención traer tres novelas de Páginas de Espuma, Lengua de Trapo y Trama. Pero los caminos de los libros son inescrutables. Los he extraviado. Si por casualidad das con ellos en algún lugar de la capital, hazles saber que su lectora les espera con los brazos abiertos. Si a mayor fortuna te cruzas con una recopilación de fotografías de la agencia Efe que hace poco había adquirido y que también dejé olvidada en un punto desconocido de la gran ciudad, dale el mismo recado. Si para rizar el rizo tropiezas con alguna de mis neuronas traviesas, dile de mi parte que ya está bien de consentir que vaya dejando mis pertenencias a la buena de Dios...
PD. Recibo desde la esquina sureste un precioso libro dedicado, de versos lluviosos y divertidos, empapado de colores y rebosante de frescura. Gracias Pedro, y feliz singladura por los mares de papel.

--------------------------------------------------------------

NOVAS LECTURAS
Volto cun arrefriado ás costas e a maleta chea de novas lecturas: versos e cores mexicanos, contos tolos para momentos caóticos, letras parisinas de brillo prateado e música de xoguete que atopei nas librarías do centro. Entre os postos do Retiro que percorrín de punta a chicote busquei sen éxito uns libros de poesía arxentinos, feitos a man, coa súa camisa de cartón, o seu broche de metal e a súa cinta de fío. Uns especimenes rústicos e orixinales que descubrín o ano pasado; mágoa non telos atopado desta volta. A cambio, entretéñome nos andeis de cómic e engado á miña bolsa un exemplar do mítico Capitán América.
Do meu longo paseo polo corredor de casetas instaladas como pezas de xadrez era a miña intención traer tres novelas de Páginas de Espuma, Lengua de Trapo e Trama. Pero os camiños dos libros son inescrutables. Extravieinos. Se por casualidade das con eles nalgún lugar da capital, failles saber que a súa lectora agárdaos cos brazos abertos. Se a maior fortuna te cruzas cunha recompilación de fotografías da axencia Efe que merquei hai pouco e que tamén deixei esquecida nun punto descoñecido da gran cidade, dálle o mesmo recado. Se para rizar o rizo tropezas con algunha das miñas neuronas travesas, dille da miña parte que xa está ben de consentir que vaia deixando as miñas pertenzas á boa de Deus...
PD. Recibo dende o recuncho sureste un precioso libro adicado, de versos chuviosos e divertidos, empapado de cores e rebosante de frescura. Grazas Pedro, e feliz singradura polos mares de papel.

jueves, 5 de junio de 2008

LOS TEJADOS DE MADRID




La gran ciudad me recibe vestida de gris. Vuelvo a experimentar cierta vorágine, a perderme -en el sentido literal de la palabra- por sus laberintos subterráneos; intento no sucumbir a su ritmo endiablado, guardar en mi retina nuevas impresiones sobre el paisaje y el paisanaje. Y me pregunto cómo le va la vida a ese currante que aguarda el próximo tren, al tiempo que araña con fruición los restos de pintura que quedaron en sus manos después de una larga jornada, brocha gorda en ristre. Y qué habrá sido de aquella chavala que vivía -nunca mejor dicho- a pie de calle, en plena cuesta de Atocha. Dicen que hay muchos mundos, pero todos están en este. Y mientras trato de conciliar el sueño, las sirenas enloquecen ahí fuera, en el silencio frío de la noche madrileña.

----------------------------------------------------

OS TELLADOS DE MADRID
A gran cidade recébeme vestida de gris. Volvo experimentar certa voráxine, perderme -no sentido literal da palabra- polos seus laberintos subterráneos; intento non sucumbir ao seu ritmo endiablado, gardar na retina novas impresións sobre a paisaxe e a paisanaxe. E pregúntome como lle vai a vida a currante que agarda o próximo tren, ao tempo que rabuña con fruición os restos de pintura que lle quedaron nas mans logo dunha longa xornada, brocha gorda en ristre. E que tería sido daquela moza que vivía -nunca mellor dicho- a pé de rúa, en plena costa de Atocha. Din que hai moitos mundos, pero todos están neste. Y mentres trato de conciliar o sono, as sereas entolecen aí fóra, no silenzo frío da noite madrileña.

domingo, 1 de junio de 2008

DOS AÑOS DESDE EL INFIERNO

Agosto de 2006: arde el monte, el cielo se tiñe de rojo. Humo y fuego. Entre la impunidad de unos y la desesperación de otros, el paisaje atlántico se vuelve una sombra inerte, carbonizada y pedregosa.
Ponte Caldelas, un año después. Un puñado de entusiastas deciden revitalizar lo que las llamas habían arrasado y reinventar la palabra bosque, ya no solo como pulmón, sino como verdadero corazón de una comunidad, con dimensión social, ecológica y económica. Consolidar el suelo, crear bandas de protección en los regatos, reforestar con especies autóctonas y dejar que la naturaleza -en su milenaria sabiduría- siga su curso, fueron los primeros pasos.
Junio de 2008: visito el regato das Vidundas, los montes de Chaín y Pazos con Alberto Lema, Jesús de la Fuente, David Brown y parte de esos entusiastas. El camino hasta el alto da Penerada nos muestra lo que la mano cruel del hombre convirtió en un “bosque gharabullista”. Pero entre esa masa de tizones esqueléticos brota más vida, un futuro verde y esperanzador para este país, cargado de conciencia ambiental.
Diversificado y multifuncional. Así deberán ser todos nuestros montes para afrontar la amenaza del fuego. Espacios para el ocio, la cultura y el deporte, despensa de frutos y caza, negocios viables para sus habitantes.
Me despido de Ponte Caldelas con oxígeno renovado, con la cabeza llena de información, con el cuaderno salpicado de hojas y flores prensadas, los sentidos inundados de los colores de la naturaleza renacida como ave fénix, dulces aromas primaverales, el canto del agua y recuerdos de la infancia a orillas del río Verdugo. Aquella trucha que se escapó de mi sedal y de la que sólo vi su enorme silueta, aún está presente en mi memoria.

--------------------------------------------------------------

DOUS ANOS LOGO DO INFERNO
Agosto de 2006: arde o monte, o ceo tínxese de vermello. Fume e lume. Entre a impunidade duns e a desesperación doutros, a paisaxe atlántica vólvese unha sombra inerte, carbonizada e pedregosa.
Ponte Caldelas, un ano despois. Un puñado de entusiastas deciden revitalizar o que as chamas arrasaran e reinventar a palabra bosque, xa non só como pulmón, senón como verdadeiro corazón dunha comunidade, con dimensión social, ecolóxica e económica. Consolidar o chan, crear bandas de protección nos regatos, reforestar con especies autóctonas e deixar que a natureza –na súa milenaria sabedoría- siga o seu curso, foron os primeiros pasos.
Xuño de 2008: visito o regato das Vidundas, os montes de Chaín e Pazos con Alberto Lema, Jesús de la Fuente, David Brown e parte deses entusiastas. O camiño ata o alto da Penerada amósanos o que a man cruel do home convertiu nun “bosque gharabullista”. Pero entre esa masa de tizóns esqueléticos brota máis vida, un futuro verde e esperanzador para este país, cargado de conciencia ambiental.
Diversificado e multifuncional. Así deberán ser todos os nosos montes para afrontar a ameaza do lume. Espazos para o lecer, a cultura e o deporte, despensa de froitos e caza, negocios viables para os seus habitantes.
Despídome de Ponte Caldelas con osíxeno renovado, coa cabeza chea de información, co caderno salpicado de follas e flores prensadas, os sentidos inundados das cores da natureza renacida como ave fénix, doces aromas primaverais, o canto da auga e lembranzas da nenez na ribeira do río Verdugo. Aquela troita que escapou do meu sedal e da que só vin a súa enorme silueta, aínda está presente na miña memoria.