domingo, 1 de junio de 2008

DOS AÑOS DESDE EL INFIERNO

Agosto de 2006: arde el monte, el cielo se tiñe de rojo. Humo y fuego. Entre la impunidad de unos y la desesperación de otros, el paisaje atlántico se vuelve una sombra inerte, carbonizada y pedregosa.
Ponte Caldelas, un año después. Un puñado de entusiastas deciden revitalizar lo que las llamas habían arrasado y reinventar la palabra bosque, ya no solo como pulmón, sino como verdadero corazón de una comunidad, con dimensión social, ecológica y económica. Consolidar el suelo, crear bandas de protección en los regatos, reforestar con especies autóctonas y dejar que la naturaleza -en su milenaria sabiduría- siga su curso, fueron los primeros pasos.
Junio de 2008: visito el regato das Vidundas, los montes de Chaín y Pazos con Alberto Lema, Jesús de la Fuente, David Brown y parte de esos entusiastas. El camino hasta el alto da Penerada nos muestra lo que la mano cruel del hombre convirtió en un “bosque gharabullista”. Pero entre esa masa de tizones esqueléticos brota más vida, un futuro verde y esperanzador para este país, cargado de conciencia ambiental.
Diversificado y multifuncional. Así deberán ser todos nuestros montes para afrontar la amenaza del fuego. Espacios para el ocio, la cultura y el deporte, despensa de frutos y caza, negocios viables para sus habitantes.
Me despido de Ponte Caldelas con oxígeno renovado, con la cabeza llena de información, con el cuaderno salpicado de hojas y flores prensadas, los sentidos inundados de los colores de la naturaleza renacida como ave fénix, dulces aromas primaverales, el canto del agua y recuerdos de la infancia a orillas del río Verdugo. Aquella trucha que se escapó de mi sedal y de la que sólo vi su enorme silueta, aún está presente en mi memoria.

--------------------------------------------------------------

DOUS ANOS LOGO DO INFERNO
Agosto de 2006: arde o monte, o ceo tínxese de vermello. Fume e lume. Entre a impunidade duns e a desesperación doutros, a paisaxe atlántica vólvese unha sombra inerte, carbonizada e pedregosa.
Ponte Caldelas, un ano despois. Un puñado de entusiastas deciden revitalizar o que as chamas arrasaran e reinventar a palabra bosque, xa non só como pulmón, senón como verdadeiro corazón dunha comunidade, con dimensión social, ecolóxica e económica. Consolidar o chan, crear bandas de protección nos regatos, reforestar con especies autóctonas e deixar que a natureza –na súa milenaria sabedoría- siga o seu curso, foron os primeiros pasos.
Xuño de 2008: visito o regato das Vidundas, os montes de Chaín e Pazos con Alberto Lema, Jesús de la Fuente, David Brown e parte deses entusiastas. O camiño ata o alto da Penerada amósanos o que a man cruel do home convertiu nun “bosque gharabullista”. Pero entre esa masa de tizóns esqueléticos brota máis vida, un futuro verde e esperanzador para este país, cargado de conciencia ambiental.
Diversificado e multifuncional. Así deberán ser todos os nosos montes para afrontar a ameaza do lume. Espazos para o lecer, a cultura e o deporte, despensa de froitos e caza, negocios viables para os seus habitantes.
Despídome de Ponte Caldelas con osíxeno renovado, coa cabeza chea de información, co caderno salpicado de follas e flores prensadas, os sentidos inundados das cores da natureza renacida como ave fénix, doces aromas primaverais, o canto da auga e lembranzas da nenez na ribeira do río Verdugo. Aquela troita que escapou do meu sedal e da que só vin a súa enorme silueta, aínda está presente na miña memoria.

No hay comentarios: