jueves, 29 de mayo de 2008

OJALÁ...



Puede que no sea tan lejano un futuro así. ¿Te lo imaginas? Trabajar de una forma más versátil con el ordenador, domesticar más aún la tecnología, mover el contenido de esta pantalla en la dirección de tus dedos. La de posibilidades que surgen con una “simple” lcd, plegable y en miniatura: editor de textos, gps, bandeja de correo electrónico, reproductor de archivos multimedia, libro... más que libro, biblioteca! Compara las actuales librerías con las que nos esperan; se volverían espacios más dinámicos, con una mayor oferta editorial al alcance de un “sencillo” clic. Pero... ¿dejar de sentir el tacto del papel al paso de cada página? ¿prescindir de su peso en la cartera? ¿no volver a pasearte ante la estantería, repasando los títulos del lomo, dudando entre cuál llevarte a la cama?

En Francia se lo preguntaron hace tiempo y el año pasado presentaban “Possible ou probable”, con el que Editis ganó el premio Fimat Creusot. Fuera de aquí causó sorpresa y generó debate, mientras que de puertas adentro pasó sin pena ni gloria. Salgo de la FNAC con la sensación de que la presentación de un libro, como acto social, es un formato agotado, superado por repetición y aburrimiento, abocado al ‘petit comité’ de quienes no pueden eludir el mero compromiso. Y pienso en “Possible ou probable”, en el futuro, en las nuevas vías para dar rienda suelta a la cultura, al talento. Y pienso, ojalá.

------------------------------------------------------------

OGALLÁ
Pode que non sexa tan lonxano un futuro así. Imaxínalo? Traballar dun xeito máis versátil co ordenador, domesticar máis aínda a tecnoloxía, mover o contido desta pantalla na dirección dos teus dedos. A de posibilidades que xorden cunha “simple” lcd, pregable e en miniatura: editor de textos, xps, bandexa de correo electrónico, reproductor de arquivos multimedia, libro... máis que libro, biblioteca! Compara as actuais librarías coas que nos poden agardar; volveríanse espazos máis dinámicos, cunha maior oferta editorial ao alcance dun “sinxelo” clic. Pero... deixar de sentir o tacto do papel ao paso de cada páxina? prescindir do seu peso na carteira? non volver pasear ante o andel, repasando os títulos do lombo, dubidando entre cal deles levar para a cama?
En Francia cuestionárono hai tempo e o ano pasado presentaban “Possible ou probable”, co que Editis gañou o premio Fimat Creusot. Fóra de aquí causou sorpresa e xerou debate, mentras que de portas adentro pasou sen pena nin gloria. Saio da FNAC coa sensación de que a presentación dun libro, como acto social, é un formato esgotado, superado por repetición e aburrimento, abocado ao ‘petit comité’ de quen no pode eludir o mero compromiso. E penso en “Possible ou probable”, no futuro, nas novas vías para darlle renda suelta á cultura, ao talento. E penso, ogallá.

lunes, 26 de mayo de 2008

LLUVIA DE MAYO (II)





No hay palabras... solo el pícaro tintinear de la lluvia contra los cristales, el travieso chapoteo de botas en los charcos, el ágil vaivén de los paraguas.

---------------------------------------------------------------

CHUVIA DE MAIO (II)
Non hai palabras... só o pícaro tintinar da chuvia contra os cristais, a travesa chapuzadura das botas nos charcos, o áxil vaivén dos paraugas.

domingo, 25 de mayo de 2008

MAULLAR Y LEER

Se llama Feria y vivía en una caseta del Retiro madrileño, entre libros e historias. Así de desprevenida la captó el fotógrafo Luis Magán. Curiosa antítesis: gata de librería vs. ratón de biblioteca... Cuentan en Babelia que la adoptó un traductor. Su nuevo hogar también ha de oler a tinta y papel. Pero ni rastro de roedores...

-----------------------------------------------------------

MIAÑAR E LER
Chámase Feria e vivía nunha caseta do Retiro madrileño, entre libros e historias. Así de desprevida a captou o fotógrafo Luis Magán. Curiosa antítese: gata de libraría vs. rato de biblioteca... Contan en Babelia que a adoptou un tradutor. O seu novo fogar tamén ha de ulir a tinta e papel. Pero nen rastro de roedores...

jueves, 22 de mayo de 2008

LLUVIA DE MAYO (I)

...A ritmo de Katrina y al mal tiempo, buena cara. La lluvia crea un caos sinfónico. Empapa mi tristeza, porque no hay día gris que se precie sin esa melancolía existencial que lo envuelve. Me piden que dibuje una sonrisa. Sonrío tras el cristal mojado. Y en mi imaginación, piso un charco. Cierro el paraguas. La lluvia arrecia y echo a correr al abrigo de los balcones... I’m walking on sunshine...

---------------------------------------------------------

CHUVIA DE MAIO (I)
...A ritmo de Katrina e ao mal tempo, boa cara. A chuvia crea un caos sinfónico. Empapa a miña tristeza, porque non hai día gris que se precie sen esa melancolía existencial que o envolve todo. Pídenme que debuxe un sorriso. Sorrío tralo cristal mollado. E no meu maxín, piso un charco. Pecho o paraugas. A auga arroia e boto a correr ao abeiro dos balcóns... I’m walking on sunshine...

miércoles, 21 de mayo de 2008

AUTOCENSURA


Voy a buscar en el diccionario el significado de la palabra frustración. Tengo mucho respeto por esos libracos. Aún me siguen sacando de algún apuro. Veamos: privar a alguien de lo que esperaba; malograr un intento; dejar sin efecto un propósito contra la intención de quien procura realizarlo. Vaya, no dice nada sobre la sensación que deja la frustración en el cuerpo de su víctima. Es lo que tienen los diccionarios: no se meten en camisas de once varas, se limitan a definir y problema de cada cual la emoción que le quiera imprimir a la palabra en cuestión...

La autocensura. Qué poco nos gusta ese concepto. Y menos aún si va unido al de frustración. El segundo es consecuencia del primero. Causa-efecto. Sobre las múltiples maneras de ejercerla, corramos un tupido velo. No por ignorarlas, sino por no abrir una brecha que disiparía esta reflexión por otros derroteros. Vayamos a su origen: la falta de audacia, de transparencia, de conciencia crítica, el conformismo, el qué dirán, la propia imagen, la vergüenza, el seguidismo... para qué seguir. Solo sé que me deja desazón, que reivindico el derecho a equivocarme, que rechazo la autocensura como método para poner el vendaje antes de la herida, que me tienta querer olvidar y mirar para otro lado. Pero ahí está, para amordazarme, para borrar mis palabras y sustituirlas por otras más amables, para recordarme que donde hay patrón no manda marinero, para reconducirme por el camino de lo políticamente correcto, para ahogar mi grito de rebeldía. Ahí está ella y aquí estoy yo.

---------------------------------------------------------------

AUTOCENSURA
Vou buscar no diccionario o significado da palabra frustración. Teño moito respecto por eses libracos. Aínda me seguen sacando de algún apuro. Vexamos: privar a alguén do que agardaba; malograr un intento; deixar sein efecto un propósito contra a intención de quen procura realizalo. Vaia, non di nada sobre a sensación que deixa a frustración no corpo da súa vítima. É o que teñen os diccionarios: non se meten en camisas de once varas, limítanse a definir e problema de cada cal a emoción que lle queira imprimir á palabra en cuestión...
A autocensura. Quu poco nos gusta ese concepto (plural maiestático, enténdase). E menos aínda se vai unido ao de frustración. O segundo é consecuencia do primeiro. Causa-efecto. Sobre as múltiples maneiras de exercela, corramos un tupido velo. Non por ignoralas, senón por non abrir unha fenda que disiparía esta reflexión por outros derroteiros. Vaiamos á súa orixe: a falta de audacia, de transparencia, de conciencia crítica, o conformismo, o que dirán, a propia imaxe, a vergoña, o seguidismo... para que seguir. Só sei que me deixa desazón, que reivindico o dereito a trabucarme, que rexeito a autocensura como método para poñer a vendaxe antes da ferida, que me tenta querer esquecer e mirar para outro lado. Pero aí está, para amordazarme, para borrar as miñas palabras e sustituilas por outras máis amables, para lembrarme que onde hai patrón non manda mariñeiro, para reconducirme polo camiño do politicamente correcto, para afogar o meu berro de rebeldía. Aí está ela e aquí estou eu.

martes, 20 de mayo de 2008

MANANTIAL


Sus derechos acaban donde comienzan los tuyos. Y aún así no le importa. Interpreta las leyes a su conveniencia, quedándose con aquello que le beneficia y rechazando lo que le perjudica. Pero no está solo. En su torpe ignorancia arrastra a otros de su mismo corte, hasta el punto de creerse sus propias mentiras: insolidarios, egoístas, obtusos. Reaccionan ante las discrepancias primero con victimismo, después con desprecio, luego con insultos.
Es la definición certera del caciquismo, una lacra que algunos creían extinta, pero de la que aún perviven formas de vida resistentes al racionalismo, la justicia y la igualdad.

No es por el agua. Ni tan siquiera por el terruño. Que les plantes cara y te niegues a entrar por un aro previamente trazado es una acción de rebeldía. De valentía. De negación del borreguismo. Puede que ya solo te quede el derecho al pataleo. Pero les habrás demostrado -pese a toda la alevosía, premeditación y nocturnidad con la que hayan actuado- que los caciques están abocados al fracaso, a la evidencia pública de sus chapuzas. Y tú podrás continuar con tu vida con la cabeza bien alta. Sabiendo que el agua con la que riegan sus ridículas petunias es robada, contaminada por la soberbia y la cerrazón de quien no quiere dar su brazo a torcer, ilegítimamente. Solo es un manantial. Pero por sus aguas corre tu dignidad.

---------------------------------------------------------------

MANANCIAL
Os seus dereitos rematan onde comezan os teus. E aínda así non lle importa. Interpreta as leis á súa comenencia, quedando con aquelo que lle beneficia e rexeitando o que lle perxudica. Pero non está só. Na súa torpe ignorancia arrastra a outros do seu mesmo corte, ata o punto de creren as súas propias mentiras: insolidarios, egoístas, obtusos. Reaccionan ante as discrepancias primeiro con victimismo, despois con desprezo, logo con insultos. É a definición certeira do caciquismo, unha lacra que algúns creían extinta, pero da que perviven formas de vida resistentes ao racionalismo, a xustiza e a igualdade.
Non é pola auga. Nin tan sequera polo terruño. Que lles prantes cara e te negues a entrar por un aro previamente trazado é unha acción de rebeldía. De valentía. De negación do borreguismo. Pode que xa só che quede o dereito ao pataleo. Pero teraslles demostrado que -malia toda a alevosía, premeditación e nocturnidade coa que actuaran- os caciques están abocados ao fracaso, á evidencia pública das súas chapuzas. E ti poderás continuar coa túa vida coa cabeza ben alta. Sabendo que a auga coa que regan as súas ridículas petunias é roubada, contaminada pola soberbia e a cerrazón de quen non quere dar o seu brazo a torcer, ilexitimamente. Só é un manancial. Pero polas súas augas corre a túa dignidade.

domingo, 18 de mayo de 2008

UNA ARDILLA POR LAS RAMAS

Desde Homero, a Orwell o Kafka, dando un giro por los clásicos del Romanticismo o los padres del Manifiesto Surrealista, y pasando por la transmisión oral de la cultura... Así es Manuel Rivas; o mejor dicho, una ardilla por las ramas, como él mismo admitió, que es en lo que se convierte cuando, en plena ebullición de su materia gris, empieza a hilar ideas a partir de una pregunta previa y se remonta, como pude atestiguar, hasta los círculos concéntricos grabados a golpe de sílex en las rocas por los antiguos pobladores de nuestra tierra, hace miles de años. Sorprendente.

No es un elogio, sino lo contrario. Así como su habilidad para recitar poemas o para contar historias resulta admirable; así como sus relatos, sus artículos, sus versos y novelas son de un talento literario incuestionable; su oratoria no cautiva tanto como su escrita, si bien basta su presencia para dedicar un par de horas de nuestro tiempo a escucharle. Por qué no.

----------------------------------------------------

UN ESQUÍO POLAS PÓLAS
Desde Homero, a Orwell o Kafka, dando un xiro polos clásicos do Romanticismo ou os pais do Manifesto Surrealista, e pasando pola transmisión oral da cultura... Así é Manuel Rivas; ou mellor dito, un esquío polas pólas, como el mesmo admitiu, que é no que se convirte cando, en plena fervenza da súa materia gris, comeza a fiar ideas a partir dunha pregunta previa e se remonta, como puiden testemuñar, ata os círculos concéntricos gravados a golpe de sílex nas rochas polos antigos poboadores da nosa terra, hai milleiros de anos. Sorprendente.
Non é un eloxio, senón o contrario. Así como a súa habilidade para recitar poemas ou para contar historias resulta admirable; así como os seus relatos, os seus artigos, os seus versos e novelas son dun talento literario incuestionable; a súa oratoria non cativa tanto coma a súa escrita, se ben basta a súa presenza para adicar un par de horas do noso tempo a escoitalo. Por que non.

jueves, 15 de mayo de 2008

GREMIO PLUMILLA




Jueves. El Cultural. Costumbres... Leo en el editorial una reflexión de Ansón sobre los periódicos reconvertidos en “bazar de suculentas promociones”. Y tiene hasta razón (sin ánimo de hacer una rima fácil). Si no son cupones para un juego de moldes de repostería, son puntos canjeables por cubiertos, medallas, abanicos... cuando no boletos para sorteos de coches, ordenadores o videocámaras, en los casos más generosos. Y un largo etcétera de casos, cada cual más peregrino.
El auge de la prensa digital frente a la impresa, el fenómeno de los diarios gratuitos... comentarios más o menos acertados frente a otros más o menos prescindibles o discutibles sobre la audiencia de su periódico afín... Y sin que sirva de precedente, un deseo final que comparto y del que dejo constancia, para que el ciberespacio lo transporte hasta buen puerto: “... es necesario vender periodismo, hacer periodismo, pegar la nariz al suelo y rastrear como los sabuesos las noticias que el ciudadano quiere leer”. Pero eso será motivo de auto-debate en otro capítulo.
---------------------------------------------------------------
GREMIO PLUMILLA
Xoves. El Cultural. Costumes... Leo no editorial unha reflexión de Ansón sobre os xornais reconvertidos en “bazar de suculentas promocións”. E ten ata razón (sen ánimo de facer unha rima fácil). Se non son cupóns para un xogo de moldes de repostería, son puntos canxeables por cubertos, medallas, abanicos... cando non boletos para sorteos de coches, ordenadores ou videocámaras, nos casos máis xenerosos. E un longo etcétera de casos, cada cal máis peregrino. O auge da prensa dixital fronte á impresa, o fenómeno dos diarios de balde... comentarios máis ou menos acertados fronte a outros máis ou menos prescindibles ou discutibles sobre a audiencia do seu xornal afín... E sen que sirva de precedente, un desexo final que comparto e do que deixo constancia, para que o ciberespacio o transporte ata bo porto: “... é preciso vender xornalismo, facer xornalismo, pegar o nariz ao chan e rastrexar coma os sabuesos as noticias que o cidadán quere ler”. Pero iso será motivo de auto-debate noutro capítulo.

miércoles, 14 de mayo de 2008

VILLA PITUCA

Hay quienes somos como plantas itinerantes: nacimos en un suelo, con unas raíces más o menos profundas. Las mías se arraigaron entre pinos y robles, viñedos y frutales, piedras centenarias. Y la emoción que siento por la tierra de mis antepasados es comparable al aprecio que tengo por el aire que respiro. Esas cepas retorcidas por el peso de los años. Esa brisa fresca por la mañana. Ese milano que sobrevuela la ladera del monte. Las circunstancias nos desplazan por el mundo, pero en Villa Pituca está el destino final de mis pasos: cuando quiero ser libre, cuando quiero ser niña, cuando quiero ser agua, retama, meiga...

---------------------------------------------------------------

VILLA PITUCA
Hai quen somos como prantas itinerantes: nacemos nun chan, cunhas raíces máis ou menos fondas. As miñas arraigaron entre piñeiros e carballos, viñedos e froiteiras, pedras centenarias. E a emoción que sinto pola terra dos meus antergos é comparable ao aprecio que lle teño ao ar que respiro. Esas cepas retorcidas polo peso dos anos. Esa brisa fresa pola mañanciña. Ese miñato que sobrevoa a saia do monte. As circunstancias fannos desprazar polo mundo, pero en Villa Pituca está o destino final dos meus pasos: cando quero ser libre, cando quero ser cativa, cando quero ser auga, xesta, meiga...