miércoles, 14 de mayo de 2008

VILLA PITUCA

Hay quienes somos como plantas itinerantes: nacimos en un suelo, con unas raíces más o menos profundas. Las mías se arraigaron entre pinos y robles, viñedos y frutales, piedras centenarias. Y la emoción que siento por la tierra de mis antepasados es comparable al aprecio que tengo por el aire que respiro. Esas cepas retorcidas por el peso de los años. Esa brisa fresca por la mañana. Ese milano que sobrevuela la ladera del monte. Las circunstancias nos desplazan por el mundo, pero en Villa Pituca está el destino final de mis pasos: cuando quiero ser libre, cuando quiero ser niña, cuando quiero ser agua, retama, meiga...

---------------------------------------------------------------

VILLA PITUCA
Hai quen somos como prantas itinerantes: nacemos nun chan, cunhas raíces máis ou menos fondas. As miñas arraigaron entre piñeiros e carballos, viñedos e froiteiras, pedras centenarias. E a emoción que sinto pola terra dos meus antergos é comparable ao aprecio que lle teño ao ar que respiro. Esas cepas retorcidas polo peso dos anos. Esa brisa fresa pola mañanciña. Ese miñato que sobrevoa a saia do monte. As circunstancias fannos desprazar polo mundo, pero en Villa Pituca está o destino final dos meus pasos: cando quero ser libre, cando quero ser cativa, cando quero ser auga, xesta, meiga...

1 comentario:

PITUCA dijo...

Desde o val do Lérez, un saúdo de papel.