lunes, 16 de junio de 2008

OTRO FUTURO PARA LA RÍA

Un paso tras otro, recorremos un año más la distancia que nos separa hasta la fábrica de Ence. Entre la obligación y la devoción, me hago partícipe de un sentimiento colectivo: otro mañana para la ría. Las banderas eclipsan la vista de las chimeneas pidiendo el cierre del complejo antes de 2018. Para entonces vencería la concesión de los terrenos de dominio público marítimo-terrestre que la factoría lleva ocupando desde los años 60. La geografía de la marisma de Lourizán dista mucho de su aspecto original hace más de medio siglo: uno de los bancos marisqueros más fructíferos por su extensión y la calidad de sus aguas, en la desembocadura del río Lérez, cedió buena parte de su terreno para la elaboración de pasta de papel. Producción industrial y producción artesanal “conviven” en una especie de paradoja.
Palabras como ‘traslado’ o ‘reubicación’ son meros eufemismos que distorsionan un problema mucho más complejo, cuyas raíces se hunden en lo más profundo de la clase política y de cuyas ramas prende el reflejo de nuestra propia idiosincrasia: un querer y no poder, o un poder y no querer. Que Ence complete su ciclo productivo y que la riqueza que genere sirva de revulsivo para el precario tejido empresarial de esta Galicia verdeazulada es papel mojado mientras no se aborde con decisión y seriedad, a todos los niveles de implicación, un plan de viabilidad que suponga un futuro alternativo para la ría de Pontevedra.

---------------------------------------------------------

OUTRO FUTURO PARA A RÍA
Un paso tras outro, percorremos un ano máis a distancia que nos separa ata a fábrica de Ence. Entre a obrigación e a devoción, fágome partícipe dun sentimento colectivo: outro mañá para a ría. As bandeiras eclipsan a vista das chemineas pedindo o peche do complexo antes do 2018. Para daquela vencería a concesión dos terreos de dominio público marítimo-terrestre que a factoría leva ocupando dende os anos 60. A xeografía da marisma de Lourizán dista moito do seu aspecto orixinal hai máis de medio século: un dos bancos marisqueiros máis froitíferos pola súa extensión e pola calidade das súas augas, na desembocadura do río Lérez, cedeu boa parte do seu terreo para a elaboración de pasta de papel. Produción industrial e producción artesanal “conviven” nunha especie de paradoxo.
Palabras como ‘traslado’ ou ‘reubicación’ son meros eufemismos que distorsionan un problema moito máis complexo, cunhas raíces que chegan ata o máis fondo da clase política e cunhas pólas das que prende a nosa propia idiosincrasia: un querer e non poder, ou un poder e non querer. Que Ence complete o seu ciclo produtivo e que a riqueza que xenere sirva de revulsivo para o precario tecido empresarial desta Galicia verdeazulada é papel mollado mentres non se aborde con decisión e seriedade, a todos os niveles da súa implicación, un plan de viabilidade que supoña un futuro alternativo para a ría de Pontevedra.

No hay comentarios: